Op zoek zijn naar je unieke zelf, op zoek zijn naar jouw plekje in het geheel, op zoek zijn naar opstaan na vallen… het gaat niet vanzelf. Het is vasthouden en loslaten. Het is verdriet en vreugde, falen en succes en vergt moed, lef en doorzettingsvermogen.

Soms moet je bruggen achter je verbranden, het verleden loslaten om weer verder te kunnen gaan. Om oog te hebben voor mensen die jou de hand kunnen reiken, mensen die je je vleugels laten uitslaan en je in jezelf laten geloven. Het maakt je sterker dan ooit tevoren en het maakt dat je kan worden wat diep in jou altijd al was.

Als een feniks die herrijst uit zijn as.